Droga do pasowania

Z pAmIęTnIkA nIeGrZeCzNeGo AnIołkA

Zajęcie rycerza z racji swej specyfiki wymagało odpowiedniego przygotowania, pasowania raczej nie można było dostąpić ot tak. Szkolenie rycerza obejmowało jednak nie tylko ćwiczenie sztuki walki, ale i szlifowanie szeregu innych umiejętności.

Chłopiec przeznaczony do stanu walczącego przechodził dwa etapy wtajemniczenia. Powszechnie uznawano rzymski podział wieku człowieka według siódemek. Tak więc do siódmego roku życia chłopiec pozostawał z rodzicami, potem jednak jeśli miał zrobić karierę przeważnie wysyłany był na bogatszy dwór, gdzie służył jako paź - zajęcie to obejmowało szereg podstawowych posług przy panach i paniach w zamian za naukę ogłady, dwornego zachowania, czasami także czytania i pisania.
Czternastoletni "młodzieniec" mógł już zostać giermkiem. Szczególny układ z mistrzem-nauczycielem obejmował naukę walki mieczem i kopią, strzelania z łuku i zapasów, a także muzyki, układania wierszy i prawienia komplementów damom w zamian za osobistą służbę - giermek spełniał rolę pokojowca swojego pana, dbał o jego garderobę, pomagał mu ubierać się i rozbierać, służył przy ucztach. Gdy już zdobył nieco bojowych umiejętności występował przy nim w bitwach, co w przypadku używania hełmów garnczkowych lub basinetów było szczególnie ważne - w takim "nakryciu głowy" rycerz miał bardzo wąski kąt widzenia i posiadanie kogoś chroniącego boki było koniecznością.

Pozycja giermków była szczególna i wypada rozpatrywać ją w kontekście zjawiska, które nie zawsze sobie uświadamiamy - różnicy pomiędzy stanem szlacheckim a rycerskim. Aby być szlachcicem wystarczyło się urodzić z odpowiednich rodziców i wszelkie przywileje, poczucie wyjątkowości i predestynacji do czegoś lepszego spływały na człowieka same. Pasowanie na rycerza jednak było już osobistym osiągnięciem potwierdzającym charakter i umiejętności danej osoby, tak więc rycerze słusznie uważali się za coś więcej niż niepasowani szlachcice (i to do tego stopnia, że zbyt młodzi następcy tronu bywali na gwałt pasowani przed koronacją, aby zasłużyć na posłuch i szacunek swych przyszłych poddanych). Tak więc giermkowie, jako szlachcice zasługiwali na odpowiednie traktowanie i względy, jednak musieli znać swoje miejsce w świecie w świecie rycerzy, uczyć się szacunku i posłuszeństwa.
Inny status wiąże się także z mniejszymi wymaganiami. F. Kusiak podaje, że w jednej z bitew zginęło kilkunastu templariuszy-rycerzy, zaś giermków jedynie dwóch. Nie wiadomo, czy może to być dowodem tego, iż od giermków nie wymagano takiej odwagi i tolerowano ucieczkę z pola bitwy.

Tradycyjnie uważano, że rycerzem zostać może mężczyzna, a więc osobnik w wieku minimum 21 lat. Zdarzało się jednak, że następców tronu z wyżej wymienionych przyczyn pasowano wcześniej.
Wiek pasowania mógł się także opóźnić, jednak nie z przyczyn niemożności wykazania się odwagą i zasłużenia na ten szczególny awans. Przeszkoda przeważnie była znacznie bardziej prozaiczna, a był nią brak funduszy na zakup konia i zbroi oraz wystawienie odpowiedniej uczty z okazji swojego święta. Im droższe było wyposażenie i im wystawniejszych uroczystości wymagano, tym później kandydaci decydowali się na wstąpienie do stanu rycerzy.

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

drakonia.opx.pl