Muzyka XX wieku

Z pAmIęTnIkA nIeGrZeCzNeGo AnIołkA

Witam

Piszę referat z muzyki odnośnie kultury i sztuki (gł. muzyki) XX wieku. Proszę o opinie w sprawie mojej przedmowy:

Stefan Rieger, krakowski krytyk muzyczny, skrytykował ją w „Tygodniku Powszechnym”, pisząc m. in.:
„Muzyka w XX wieku uległa absolutnemu rozproszeniu, rzucając się na oślep we wszystkie możliwe kierunki, odkrywając nowe światy... Rozprysnęła się, jak lustro, na tysiąc kawałków. W muzyce zwanej na wyrost »poważną« mało było tego, co zarazem łączy i poraża swą wielkością (...) Co do jednego nie mam wątpliwości: bardziej mnie „zrobił” Bach niż Boulez. Dlatego jest tysiąckroć ważniejszy. Jak Mozart naprzeciw Stockhausena, Chopin kontra Lutosławski, Beethoven w starciu z Pendereckim. Nawet Beatlesi, Gershwin, Ellington, Wasowski, Ella i Louis, Jobim, Cole Porter, Piazzola, Brel, Nino Rota, Björk, Lisa Ekdahl... wielokroć są ważniejsi. To oni ratują honor straconego stulecia”
Czy minione stulecie można nazwać straconym dla muzyki? Ten osąd pozostawiam Wam.
W muzyce klasycznej jest to etap eksperymentów, zróżnicowania. Drzewiej formy muzyczne ewoluowały, doskonaliły się, czasem zubożały, często wracano do dalekiej przeszłości. XX wiek przyniósł rewolucję. Średniowieczny rygor, barokowy przepych, renesansowy optymizm zmieszały się w wielkim tyglu. Artysta dziś może sobie pozwolić na różne formy wyrazu.
Również literatura i pozostałe działy kultury i sztuki bardziej się zróżnicowały. Za kilkaset lat uporządkowanie i usystematyzowanie tego, co w XX wieku się działo nie będzie wcale proste.
Wiele z utworów ma jeden mianownik – traktuje o tragicznych wydarzeniach, jakie XX wiek dotknęły. Sztuka zaprzęgnięta została do celów politycznych, twórcy są w wielu miejscach do dziś skrępowani. Czy tak być powinno? Oczywiście, że nie. Muzyka, malarstwo, rzeźba – to międzynarodowe formy wyrazu, które powinny służyć ludzkości.

Wydaje mi się to trochę banalne .

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

drakonia.opx.pl