Wiek "wyfrunięcia z gniazda"
Z pAmIÄTnIkA nIeGrZeCzNeGo AnIoĹkA
W rozwoju człowieka prócz dojrzewania bardzo ważnym elementem jest nauka. To dzięki możliwości odbierania wiedzy i doświadczeń od starszych pokoleń tworzymy kulturę i rozwijamy naukę oraz technikę. W naturalny sposób rozwój człowieka dostosował się do tego faktu - dojrzewamy stosunkowo późno, nawet w porównaniu ze spokrewnionymi z nami i posiadającymi podobną masę gorylami, które są gotowe do samodzielnego życia już w 10 roku życia. W stosunku do innych gatunków o podobnej masie jesteśmy opóźnieni zdecydowanie bardziej.Niemniej jednak wciąż przeciętny 15letni człowiek jest już dojrzały płciowo, i według wszelkiego prawdopodobieństwa powinien opuścić rodziców i założyć własną rodzinę. Tak też działo się przez całe wieki, kiedy okres nauki i zdobywania niezbędnej wiedzy równał się z okresem dojrzewania płciowego. Problem zaczął się jednak pojawiać w kulturach wysoko rozwiniętych - takich, jak chociażby antyczny Rzym, czy współczesne kraje "pierwszego świata". Ilość doświadczeń i informacji koniecznych do swobodnego poruszania się w skomplikowanych realiach wzrosła na tyle, że opanowanie tych umiejętności w czasie, który zajmowało dojrzewanie płciowe, stało się niemożliwe. Wiek prawnej i społecznej pełnoletniości wciąż się podnosi, podczas gdy fizjologia czyni nas dorosłymi już we wczesnym gimnazjum.
W tym fakcie tkwić może przyczyna pogłębiającego się konfliktu pokoleń, kiedy młodzież, której hormony i geny podpowiadają samodzielność i niezależność, są ograniczani przyjmowaniem w dalszym ciągu roli dziecka.
Stąd też być może wrażenie pogrążania się naszej kultury w etycznym marazmie i pragmatyzmie, skoro ludzie opuszczający domowe gniazdo i gotowi do tchnięcia nowego ducha w losy świata to już przeważnie dwudziestokilkuletni, przeżarci cynizmem i zmęczeni życiem starcy, których rówieśnicy jeszcze 3-4 tys. lat wcześniej stali nad grobem dochowawszy się gromadki dzieci?
Co sądzicie o tym zjawisku?