Nacho Cerda

Z pAmIęTnIkA nIeGrZeCzNeGo AnIołkA

Polacy zdobyli osiem medali, nasz kraj jako jedyny radzi sobie z kryzysem, stoczniowcy po raz kolejny pokazują, że mają jaja, a wszechwładny Władek wizytuje nasz kraj, co podobno jest bardzo ważnym wydarzeniem dla każdego obywatela. Takie rzeczy słyszy się codziennie, ale ich cel nie jest, przynajmniej dla mnie, w 100% zrozumiały. Dlaczego mam się przejmować jakąś wizytą skoro nie jest ina pierwszą i pewnie nie będzie ostatnią jakiejś tam szychy, czy innego ktosia?
Łatwiej się żyje, gdy żyje się trwającymi chwilami, dniami i nocami. Mamy wtedy czas na poukładanie myśli w spójną całość i zajęcie się czymś dla nas przyjemnym. Dzisiaj, np. z herbatą stojącą sobie na stoliku sięgnąłem po, tzw. "Trylogię Śmierci" Nacho Cerdy i muszę przyznać, że wprowadziła mnie ona w stan niezwykle dziwny. Sprawiła, że zacząłem zastanawiać się nad każdą chwilą straconą na nic.

Może żeby wcześniejsze słowa były bardziej zrozumiałem postaram się mniej więcej napisać, czymże ta Trylogia właściwie jest. Dla przeciętnego widza będą to krótkometrażowe filmy, których wspólnym mianownikiem jest śmierć, dla innych zaś wszystkie części połączy rozważanie nad kruchością ludzkiego życia i ciała.
Pierwszym elementem tryptyku jest "The Awakening". Nakręcony w 1990 roku jest debiutem reżyserskim Cerdy. Głównym wątkiem jest postać studenta znudzonego wykładem, który usnął, a po przebudzeniu czas stanął dla wszystkich prócz niego. Widzi także pewną sytuację, w której on sam bierze udział, ale to nie miejsce na spoilery. Czarno-biały obraz, prostota, brak dialogów - wyobrażacie sobie taki film? Przekaz jest naprawdę mocno widoczny i bardzo silny.
Potem hiszpański twórca nakręcił najbardziej kontrowersyjne ze swoich dzieł - "The Aftermath". Blade i zimne pomieszczenia kostnicy, "Requiem" Mozarta w tle oraz postać bezimiennego (prawdopodobnie) patomorfologa po raz kolejny wprowadzają widza w nastrój niezwykle sterylny i zamknięty. Co w tym kontrowersyjnego? Ten trzydziestominutowy film nie opowiada bynajmniej o sekcjach zwłok, a o tym, czym może zajmować się lekarz po pracy. Pokazuje on głównie sceny okaleczania i fotografowania zwłok, a także spółkowania z nimi. Nie chodzi tu jednak o motyw patologa-psychopaty, a raczej niszczenia świątyni ludzkiego ciała i zrobienia z niego wielkiego kawałka mięsa. Chyba nikt z nas nie chciałby skończyć jako zabawka zdziwaczałego lekarza po śmierci, prawda?

Ostatnią częścia, dla mnie również najbardziej poruszającą, jest, nakręcone w 1998 roku, "Genesis". Jeżeli ktoś lubi mitologię to pewnie zna historię Pigmaliona, a w tym filmie jest ona bardzo zauważalna. Rzeźbiarz w wypadku traci swoją żonę i nie mogąc pogodzić się z jej śmiercią próbuje wyrzeźbić jej ciało w kamieniu. Pod koniec prac na dziele powstają pęknięcia, z których sączy się krew, a sam nieszczęśnik zamienia się powoli w jedną ze swoich prac. Zarówno w tej, jak i w poprzedniej części gra ten sam aktor, ale dopiero tutaj widzimy jego kunszt i talent. Pokazuje nam całą gamę uczuć, nastrojów i stanów emocjonalnych wciągając widza w jego świat pełen cierpienia i niemożności pogodzenia się ze śmiercią bliskiej osoby.

Trylogia ta jest tworem nietypowym, a dla bardziej wrażliwych odbiorców wręcz odrzucającym, wulgarnym i chorym. Trudno bowiem wyobrazić sobie, że nekrofilia może być przenośnią przemijalności, a rzeźba pokazywać nam, że człowiek usycha jeżeli nie pogodzi się ze stratą. Całość jednak przytłacza i myślę, że każdego zmusi chociaż do chwilowej refleksji nad tym prozaicznym sensem istnienia.

Wszystkie części do zobaczenia na YouTube.

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

drakonia.opx.pl