Z pAmIÄTnIkA nIeGrZeCzNeGo AnIoĹkA
Trudno nie zgodzić się z faktem, że japoński system polityczny odbiega od standardów typowych dla państw europejskich. Pierwsze próby ustanowienia w Kraju Kwitnącej Wiśni rządów demokratycznych miały miejsce wraz ze wzrostem wpływów amerykańskich w połowie XIX wieku. Tak naprawdę jednak demokracja została wprowadzona w Japonii dopiero po 1945. Decydujący wpływ na ustrój państwa miał wówczas głównodowodzący Alianckimi Siłami Okupacyjnymi, gen. Douglas McArthur. Nie wziął on jednak pod uwagę faktu, że nowy ustrój był całkowicie sprzeczny z wielowiekową tradycją oraz doświadczeniami poprzednich pokoleń. Japończycy nie rozumieli i chyba do dzisiaj nie przyjmują w pełni reguł związanych z demokratycznym systemem rządzenia. Istotną rolę odgrywał tutaj specyficzny sposób organizacji społeczeństwa. Doprowadziło to do sytuacji, w której Japończycy przyjęli zasady demokracji bardzo powierzchownie. Ugruntowana od wieków hierarchia społeczna stała się barierą dla wprowadzenia nowych ideałów. Tym samym nawet w sferze polityki występuje silna hierarchizacja. Szczególnie intensywne próby przełamania tego systemu podejmowano w połowie lat 90. Nastąpiły wówczas wyraźne zmiany na japońskiej scenie politycznej. Doszło do rozpadu wielu ugrupowań oraz powstania nowych partii. Mimo tych zmian nadal łatwo zauwżalne są różnice pomiędzy treścią ustawy zasadniczej (której artykuły notabene są w znacznej części zaczerpnięte z konstytucji USA) a rzeczywistym sposobem funckcjonowania japońskiego systemu politycznego. Dlatego też system ten bywa niekiedy nazywany "pseudodemokracją" lub "japońską demokracją".
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.pldrakonia.opx.pl