The Rebound

Z pAmIęTnIkA nIeGrZeCzNeGo AnIołkA

Zgrabniutka komedia, jednak niekoniecznie romantyczna. W ogóle od jakiegoś czasu widać wyraźny zwrot w taśmowej produkcji komromów w USA. Coraz częściej odchodzi się od nużących schematów, coraz częściej scenariusze i założenia fabuły są ciekawe, nieszablonowe. Tak samo jest w „Nowszym modelu”. Historia pozornie prosta: ona jest kobietą w trakcie rozwodu, zaczynającą nowe życie w wielkim mieście, on jest ciapowatym nieudacznikiem, który utrzymuje się z „niemęskich” zajęć jak np. niańczenie dzieci. Różnica wieku między nimi: 14 lat (tzn. ona jest starsza od niego). I tyle. Do romansu dochodzi jak najbardziej klasycznie, ale jest to na swój sposób świeże. A świeże dlatego, że chyba pierwszy raz ten gatunek kina zaczyna analizować (choć to może za duże słowo) związek głównych bohaterów. Analiza może i powierzchowna prowadzi jednak do niegłupich wniosków: taka różnica wieku może być dobra na romans, ale już niekoniecznie na długi związek, może małżeństwo. Aram co prawda jest bardzo sensownym, poukładanym, inteligentnym młodym chłopakiem, który jednak tak do końca sam nie wie czego chce od życia. Z drugiej strony Sandy to kobieta doświadczona, rozgoryczona swoim małżeństwem, która doskonale wie czego chce od życia, a jeszcze dokładniej czego chce uniknąć: kolejnego rozczarowania. Tych dwoje schodzi się i rozchodzi, ale tylko po to by w finale spotkać się jeszcze raz, tym razem z większym bagażem życiowym i większymi szansami na bycie razem. Bardzo fajny jest ten finał, choć trochę pobieżny. Zasygnalizowany jest ponowny rozkwit uczuć, ale na innych warunkach, z innym podejściem obu stron. Tego w komromach nie było i za to ten film cenię i muszę pochwalić.

Co jeszcze? No cóż, jest oczywiście Catherina Zeta-Jones, która w tym roku skończyła 40 lat. Ależ ta kobieta się trzyma! Dla niej warto było ten film obejrzeć, a w zasadzie dla jednej sceny. Sandy wraca wieczorem do mieszkania po wyjątkowo nieudanej randce w ciemno. Wchodzi do kuchni, następuje długi monolog pełen goryczy (na kanapie siedzi Aram), podchodzi do lodówki, wyjmuje butelkę wódki, nalewa sobie szklankę do pełna, jednym ruchem zdejmuje sukienkę i w samej bieliźnie wypija wódkę. Poezja!

Gorzej za to w filmie jest z humorem, choć akurat zabawnych scen nie brakuje, to film trudno do końca nazwać komedią. To raczej romans z komediowymi akcentami, może nawet w pewnych miejscach komediodramat. Brakuje też trochę iskrzenia na styku dwóch skrajnie różnych osobowości obu postaci: w końcu ona mogłaby być jego matką, więc twórcy mogli bardziej i celniej skontrastować Sandy i Arama. No i drażni mnie osobiście mocno idealistyczna podróż bohatera po świecie w celu „znalezienia sensu życia”. Zbytnio to amerykańskie, powierzchowne, banalne.

Generalnie jednak jest ok.: fajny kawałek komediowego kina z niegłupim przesłaniem i celnymi obserwacjami. Niewiele takich w naszych kinach. Plus śliczna Catherina.

6/10

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

drakonia.opx.pl