Porządek dorycki
Z pAmIÄTnIkA nIeGrZeCzNeGo AnIoĹkA
Porządek dorycki to pierwszy ze znanych nam styli architektonicznych starożytnej Grecji. Wykształcił się on około Vi w. p.n.e. Miał się on wykształcić w Koryncie przy czym przeszedł on transformacje od formy drewnianej do kamiennej, marmurowej. Większość badaczy zgadza się z tezą, że prototypem świątyń doryckich były świątynie drewniane, gdzie stopniowo wymieniano poszczególne elementy na kamienne. Za tą hipotezą przemawia fakt, że Pauzaniasz jeszcze w II wieku n.e w Herajonie, prócz kolumn kamiennych, zauważył jedną drewnianą.Porządek dorycki opiera się na ścisłych proporcjach opartych na interkolumniach (jest to odległość między środkami dwóch sąsiadujących ze sobą kolumn). Świątynie doryckie są bardzo przysadziste, głównie z powodu niskich kolumn, których wysokość to zazwyczaj 4 średnice bębna. Wzór na liczbę kolumn w świątyni doryckiej to: 2*n+ 1, przy czym „n” to liczba kolumn znajdujących się od frontu świątyni. Najbardziej charakterystyczną cechą kolumn doryckich jest to, że nie posiadają podstawy i „wyrastają” wprost ze stylobatu, który jest ostatnim z trzech stopni fundamentów. Trzon kolumny posiada 18- 20 żłobków, zwanych inaczej kanelurami, na ½ lub 1/3 wysokości znajduje się nieznaczne wybrzuszenie (entazis), poza tym kolumna zwęża się ku górze. Głowica wykonana była z jednego bloku kamienia w dolnej części posiadała tzw. szyję, którą od trzonu kolumny oddzielały 3 poziome cięcia, dalej głowica składa się z rozszerzającego się ku górze krążka ( echinus) na którym znajduje się abakus- kwadratowa płyta będąca ostatnim elementem głowicy.
Czy wy zgadzacie się, że styl koryncki wykształcił się ze drewnianych świątyń? Zachęcam do opisania pozostałych części świątyń doryckich.