Poradnik Modelarski - Dioramy 2

Z pAmIęTnIkA nIeGrZeCzNeGo AnIołkA

No i dostałem w lepkie ręce swe kilka dni temu najnowsze "dziecko" Payo. Tym razem rzecz o dioramach (drugie już podejście, co da się rozpoznać po tytule). Zgodnie z ostatnimi "trendami" cała sprawa została potraktowana "zadaniowo" i podzielona na trzy działy, wyszczególnione już na okładce:
Od podstaw
Możliwości plasteliny
Budowa i kompozycja
Artykuły nie są jednak ułożone rozdziałami, o "przynależności" każdego z nich informuje gustowny "baner" na górze strony.
W pierwszym rozdziale pięć tematów:
Budynek i otoczenie, Artur Żółty, 1/35. I tu przypomina się stary dowcip o tym, co to są mieszane uczucia - otóż to wtedy, kiedy widzisz teściową* lecącą w przepaść Twoim nowiutkim Jaguarem. Bo z jednej strony - świetnie napisany i zilustrowany artykuł, genialny od strony modelarskiej i warsztatowej. z drugiej - jakby mi student z takimi rewelacjami o architekturze historycznej wyjechał, długo by gonił swój indeks... A to przecież nie egzamin i jak się człowiek na czymś nie zna, to może doczytać, dopytać, albo po prostu nie pisać. Chociaż część z tych rzeczy po prostu widać - ale to już inna para kaloszy.
Ale od początku. Cała sprawa zaczyna się od pomysłu na kompozycję i rozwiązań technicznych potrzebnych, aby ten pomysł urzeczywistnić. I jest tu kilka pomysłów takich, że czapki z głów. Autor prezentuje konsekwentną, głęboko przemyślaną ideę, bez improwizacji i niepotrzebnego kombinowania, za to z bardzo szczegółowym planem, opracowanym aż do detali. Ale dalej jest już bardzo obszerny fragment o bruku, wykonanym metodą bardzo pracochłonną i skwitowanym następującym zdaniem: (...)Zabieg taki pozwala uzyskać naturalną nawierzchnię drogi. Są widoczne różne wysokości poszczególnych kostek. W wypadku rzeźbienia z jednego kawałka gipsu nawierzchnia byłaby płaska". I niby wszystko cudnie, ale Autorowi wyraźnie pomieszał się bruk z tzw. "kocimi łbami" - bruk bowiem, szczególnie taki, co to już chwilę sobie leży - JEST płaski. praktycznie idealnie płaski. TUTAJ na przykład bruk na warszawskiej ul. Ząbkowskiej. Przy czym jest to albo bruk zupełnie nowy i nie uleżały jeszcze, albo bruk zmasakrowany remontami. Ale już u mnie pod domem na przykład zachowały się fragmenty ulicy nie ruszanej pewnie od półtorej stulecia - i jest prawie gładka... Nawet szczeliny między poszczególnymi kostkami są raczej widoczne niż wyczuwalne... Tak czy tak - akurat w tym wypadku Autor nie ma racji - bruk "wydrapywany" w gipsie jest nie dość, że prostszy w wykonaniu - to jeszcze znacznie bardziej realistyczny... Ale idźmy dalej. A dalej mamy chodnik z krawężnikiem (już "po Bożemu" wykonywany za pomocą rylca) i naprawdę świetny opis wykonania fragmentu mostu i kanału pod nim, z wykorzystaniem wielu różnych, świetnie się uzupełniających technik. Pojawiają się również takie "kwiatki" jak śliczna rura systemu kanalizacyjnego wpadająca do owego kanału. A potem przechodzimy do budynku. Autor wybrał bardzo efektowny dom w konstrukcji fachwerkowej, czyli tzw. "muru pruskiego". I znowu wszystko byłoby pięknie, gdyby akurat w tym przypadku Autor więcej obserwował, a mniej wymyślał... Bo niestety wzajemne proporcje elementów drewnianych wyszły mu dramatycznie przerysowane. A już zdanie Ponieważ kamienica ma pochodzić z przełomu końca XIX i początku XX wieku wypadałoby zrobić dzielone okna(...) poskładało mnie zupełnie... Jest to właśnie typowe zdanie, którego należałoby absolutnie nie pisać. Bo na przełomie XIX i XX wieku (tak to powinno brzmieć względnie gramatycznie) i owszem fachwerk stosowano. Tyle, że zupełnie nie taki. Dom prezentowany w artykule może pochodzić z przełomu, ale cztery - pięć stuleci wcześniejszego... Może również pochodzić na przykład z połowy XVII wieku...
Warto za to zwrócić uwagę na techniki stosowane przy budowie owego domostwa - jest się z czego uczyć. Zarówno wykonanie okiennic czy szklenia, jak na przykład krytego dachówką dachu są naprawdę znakomite (z jedną jedynie uwagą dotyczącą wielkości dachówki. Ale aż tak czepliwy nie będę). No i zapowiedź ciągu dalszego w następnym numerze.
Asfaltowa droga, Tomasz Juszkiewicz, 1/35. Krok po kroku opis wykonania fajnej podstawki dla współczesnych pojazdów.
Podstawka, Michał Tafil, 1/35. No... Podstawka. Tytuł mówi wszystko.
Drzewo, Artur Żółty, 1/35. Podanie skali w tym wypadku jest zypełnie niepotrzebne, można w ten sposób wykonywać drzewa w dowolnej podziałce. Metoda znana i szeroko opisywana - ale dobrego nigdy za wiele.
Grunt, Grzegorz Szłyk, 1/35. Kolejne podejście do tematu podstawki, kolejne pomysły, inne rozwiązania.
W drugim - dwa:
Bałwanek, Przemysław Mrożek, 1/35. Element humorystyczny, fantastycznie prosty i w prostocie swojej genialny. Proponuję jednak stosować raczej jako inspirację, nie wzór - bo w przeciwnym wypadku strasznie nam się konkursy modelarskie "zabałwanią" i sprawa przestanie być unikatowa i odkrywcza...
Woda, Piotr Gładki, 1/35. Mistrzostwo świata. Dla samego tego artykułu warto mieć ten numer "Poradnika". Całość niemal mistyczna, bo opowiadająca o tym, jak genialny efekt osiągnąć bez żywic, technologii kosmicznych i niebieskiego lasera. Potrzebna niestety (mimo tak drobiazgowego opisu) jedna rzecz - talent...
W trzecim w końcu - ostatnie trzy:
Budowa ulicy, Piotr Gładki, 1/35. Tu rzecz o planowaniu, rozmieszczaniu i wzajemnych relacjach elementów dioramy. Gdyby nie to, że byłem świeżo po przeczytaniu tekstu (i zdjęć obejrzeniu) o plastelinowej wodzie - pewnie bym się zachwycał. Ale po tamtym - nic już nie będzie takie samo... Tym bardziej, że rzecz dotyczy dioramy, po której (z historyczno - architektonicznego punktu widzenia) już się przejechałem w poprzednim numerze poświęconym dioramom.
Afryka, Piotr Gładki, 1/35. Tu pochwała pustki. Bardzo cenna, bo "przeładowanie" dioramy to jeden z podstawowych błędów przez dioramiarzy popełnianych. Z wdzięczności za tę pustkę zmilczę więc dość niefortunną próbę objaśnienia teorii złotego podziału (bo to cała teoria ze ścisłą matematyczną logiką, nie zaś jedynie "jakiś tam podział"), napiszę tylko, że skoro w trójwymiarowych budynkach się sprawdzała - to może jednak w trójwymiarowych dioramach też, nie zaś jedynie na płaskiej kartce? W dalszym ciągu otrzymujemy sporo tekstu, przedstawiającego głównie (ciekawe, choć momentami kontrowersyjne) własne teorie Autora, oraz sposoby "przelania ich w materię". Genialny jest akapit dotyczący cieni - szczerze polecam.
Patrol, Piotr Gładki, 1/35. Artykuł w zasadzie o dwóch tematach. Jednym jest rola detalu w dioramie, drugim - kwestia technik pozwalających ten detal realistycznie wykonać. Całość z trzema chłopakami od popołudniowej herbaty i utopionym Pz. IV w tle.

* w tym miejscu chciałbym przeprosić swoją teściową, która jest naprawdę w porządku

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

drakonia.opx.pl