My Father and I and Saburo Sakai

Z pAmIęTnIkA nIeGrZeCzNeGo AnIołkA

Premier naszego kraju robił niedawno młodzieżowe „yes!, yes!!, yes!!!” to ja też pozwolę sobie użyć młodzieżowego plastycznego języka, gdy nasza młodzież mówi, że coś ją „rozwala”. Owoż artykuł, który polecam do przeczytania znającym język angielski mnie po prostu rozwala i nie mam na to lepszego określenia. On mnie po prostu zniewala, szokuje, śmieszy, choć są to uczucia lekko niestosowne, jak na temat poruszony w tym artykule, wiem i nic na to nie poradzę. Ale wiedząc, synem jakiego narodu jestem, po prostu nie potrafię chwilami zachować powagi czytając ten artykuł. Na pewno mam przy nim uczucia ambiwalentne.

Forumowiczom znającym język angielski polecam do przeczytania niniejszy artykuł „My Father and I and Saburo Sakai”. Tekst jest naprawdę niezwykły i gorąco go polecam, bez wzglądu na moje uczucia targające mną od ściany do ściany podczas jego czytania. Sam tylko ciąg zbiegów okoliczności w tym artykule wyczerpuje limit za grubą książkę, a przecież nie jest to beletrystyka. Kto by na przykład pomyślał, że Ameryka o mały włos miałaby jako 36. prezydenta nie Lyndona B. Johnsona, a kogoś zupełnie innego, gdyby tylko Johnson nie zapomniał aparatu fotograficznego i wszedł na pokład konkretnego bombowca B-26 podczas II w.ś. Słynny as myśliwski Saburo Sakai też nie miałby pojęcia, że ewentualnie narusza czasoprzestrzeń, losy świata, wszystkie karmy i że zestrzeliwuje człowieka przeznaczonego przez siłę wyższą na prezydenta Stanów Zjednoczonych. Słowem - naprawdę ze wszech miar nietuzinkowy jest ten tekst. Nie wolno też zapomnieć, że są w tym artykule elementy filozofii i kultury Dalekiego Wschodu i to wszystko przenikając się nawzajem czyni ten artykuł czymś jeszcze bardziej surrealistycznym.

A teraz moje ulubione cytaty z tego artykułu i zarazem zagajenia do jakiejś dyskusji, gdyby kogoś na nią naszło.

„Knowing now who killed my father, I resolved that I would one day meet him. I did not make any extraordinary efforts to bring this to pass, but did keep my eye open for any opportunity”.
Czy spokojnie szukalibyście okazji do rozmowy z człowiekiem, który podczas wojny zestrzelił Waszego ojca ze skutkiem śmiertelnym?

„One day, my wife came upon an article in the local newspaper telling of how Saburo Sakai had been in nearby Yakima, Washington the previous weekend as the guest-of-honor at a large air show. The article went on to say that this was an annual show and that Sakai was often invited to attend”.
Czy wyobrażacie sobie zaproszenie na polski „air show” hitlerowskiego asa myśliwskiego, jako wybitnego gościa honorowego?

„Sakai had made many trips to the States and had sent his daughter to school here in America, eventually giving her hand in marriage to an officer in the United States Army”.
Czy wyobrażacie sobie, że polski pilot myśliwski PSP po wojnie wysyła córkę do szkoły w NRF, a następnie wydaje ją za mąż za oficera Bundeswehry?

„Sakai-san apologized for killing my father and I, in turn, assured him that I bore him no malice whatsoever, since his act was performed as the duty of a soldier, as was my father's death his duty and his fate as a soldier”.
Czy jesteście w stanie wyobrazić sobie, że dziecko polskiego pilota PSP zestrzelonego przez pilota Luftwaffe spotyka się z tymże niemieckim pilotem po wojnie i wyraża owo dziecko coś w rodzaju: „Ależ nie mam do pana żalu za to, że zabił pan mojego ojca. No cóż, wypełniał pan tylko rozkazy, takie to były czasy i tak było trzeba, obaj panowie pełnili służbę i jednemu się poszczęściło, a drugiemu nie i nie ma w tym niczyjej winy”?

„Sakai-san accepted our invitation to spend the night in our home”.
Czy wyobrażacie sobie to, że syn polskiego żołnierza zestrzelonego przez hitlerowca zaprasza na nocleg i pobyt w swoim domu pilota Luftwaffe, który zabił ojca tegoż syna?

„Sakai began by asking me if I had any article of clothing that had belonged to my father. When I retrieved my father's old West Point sweater that I had been carrying with me since I first left home to attend the Military Academy myself, he set it on a coffee table in the middle of the living room and said a very brief Shinto prayer over it. He then explained through our interpreter for the evening, a young lady whom neither of us had ever met, that this prayer, from one warrior to another whom he had slain, would assure my father an elevation to several levels in heaven above wherever it was that he had been originally relegated on his own merits”.
Czy wyobrażacie sobie sytuację, w której były pilot hitlerowskiej Luftwaffe bierze jakiś bardzo osobisty przedmiot należący do polskiego pilota, którego ów Niemiec zestrzelił i modli się ów Niemiec nad tym przedmiotem za spokój duszy zabitego polskiego pilota oraz na jego cześć i chwałę jako znakomitego żołnierza?

„Sakai-san next brought out the leather pilot's helmet and white, silk scarf that he had worn the day he shot my father down. [...] With that, he took the tattered scarf and tore from it a piece, which he handed to me. I was instructed to give it to my daughter and tell her to carry it with her whenever she flew - that, if she did so, whatever gods there be would surely protect her from any possible danger in the air. [...] My daughter still carries this most powerful of talismans; and, while I am still not much of a believer in things supernatural, I rest much easier when she is flying, knowing that she has that simple scrap of silk with her”.
Czy wyobrażacie sobie, że syn polskiego żołnierza z II w.ś., którego zabił hitlerowski pilot, bierze od tegoż hitlerowskiego pilota „talizman” w postaci jakiegoś fragmentu jego wojennego ekwipunku lotniczego i taki „talizman”, jako „gwarant” przyszłego szczęścia, wręcza ów Polak swojemu dziecku, które kształci się w dęblińskiej WSOSP, jako przyszły/a oficer Sił Powietrznych RP?

Ewentualna dyskusja nad tym artykułem z równym powodzeniem może być suplementem do wątku poświęconego polskiej kulturze historycznej. Moim zdaniem artykuł płk. Francisa R. Stevensa Jr. pokazuje to, że polski kombatant czasu II w.ś. nigdy nie porozumie się z zachodnim kombatantem czasu II w.ś. na skutek gigantycznej przepaści, jaka dzieli doświadczenia ich obu. Amerykanin - ale może się mylę? - traktuje II wojnę nieco w kategoriach „sportów ekstremalnych”, bo nikt mu nie zgwałcił matki, żony, narzeczonej lub córki, nikt ich też nie popędził do obozu koncentracyjnego. Amerykaninowi nikt nie zbombardował domu, nikt mu nie odebrał ojczyzny tak dalece, że nie miałby dokąd wracać po wojnie. Czy to stąd - Waszym zdaniem - wypływa tak olbrzymia różnica w mentalności kombatantów polskich a zachodnich? A może Waszym zdaniem różnicy takiej nie ma?

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

drakonia.opx.pl