Genova

Z pAmIęTnIkA nIeGrZeCzNeGo AnIołkA

Historia rodzinnej tragedii: na skutek nieszczęśliwego wypadku, zawinionego przez młodszą z córek, w kraksie samochodowej ginie Marianne. Owdowiały mąż zabiera Kelly i młodszą Mary do Genui, aby uciec od bolesnych wspomnień tragedii. Temat może banalny i częsty w kinie, ale realizacja Winterbottoma taka rzecz jasna nie jest.

Opowieść o braku ukojenia i nieustającym cierpieniu poczuciu winy i tęsknoty jest ubrana w filmowe obrazy nadzwyczaj subtelnie. Widz ma wrażenie, że tak naprawdę ogląda zwykły kawałek kina obyczajowego, gdzie ojciec z dwoma córkami stara się zapomnieć i ułożyć sobie zycie na nowo w pięknych włoskich plenerach. Ale to nic bardziej mylnego. Detale i szczegóły pokazują, że strata najbliższej osoby z niszczącą siłą odbija się we wszystkich aspektach życia zdekompletowanej rodziny, szczególnie najmłodszej dziewczynki.

Mary jest wrażliwym, ale bardzo też zrównoważonym dzieckiem (fenomenalna rola Perla Haney-Jardine, dziewczynki niezwykle dojrzałej aktorsko, znakomicie wpisującej się w konwencję filmu swoją naturalnością), którego koszmar wyrzutów sumienia (to ona bawiąc się, sprowokowała tragiczny wypadek samochodowy) objawia się przeraźliwym płaczem w nocy, przeradzającym się w prawdziwy skowyt. To naprawdę wstrząsające i naturalistyczne sceny, burzące spokój ducha widza, który w sumie też chciałby, aby bohaterowie przestali cierpieć. Ale się nie da.

Cierpienie i poczucie braku bliskiej osoby wpływa na życie bohaterów na różne sposoby: mała Mary twierdzi, że odwiedza ją duch matki, która pragnie jej wybaczyć, starsza Kelly oddala się od swojego ojca, coraz bardziej upajając się „dorosłym” życiem, a sam Joe, skupiony na trudach opieki nad córkami, zdaje się powoli zapominać o swojej żonie.
Podoba mi się paradokumentalny styl opowieści, nieco altmanowskie klimaty, pewien rodzaj podglądactwa jakie uprawia kamera, pokazująca codzienne życie bohaterów, to zwykłe i banalne, jak i te drobiazgi, okruchy uczuć objawiane sobie i światu, po który można poznać, że nic nie jest w porządku i pewnie długo nie będzie. Winterbottom jest twórca niebywale subtelnym, uważnym i skupionym na detalach, dzięki czemu ten czystej wody dramat wolny jest od klasycznych rozwiązań i schematów, przez co czuć tu prawdę i szczerość, bez sztucznej dydaktyki i nachalnego dramatyzowania. A to bardzo wiele. Cichy dramat rodziny, taki jaki przeżywają tysiące ludzi na całym świecie nie jest pożywką dla stworzenia napuszonego i rozkrzyczanego dzieła filmowego, staje się za to skromnym i delikatnym świadectwem ludzkiej rozpaczy. Taki mały, prosty, delikatny film.

6/10

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

drakonia.opx.pl