Czerwone Brygady

Z pAmIęTnIkA nIeGrZeCzNeGo AnIołkA

W latach 70 Włochy były państwem bardzo dobrze się rozwijającym. Przemysł stał na wysokim poziomie jednakże szły w raz z nim pewne problemy. Państwem rządzili wówczas chadecy, którzy sprawowali władze na zasadzie „panowania bogatych nad biednymi”. Na Włochy spadła klęska bezrobocia i 20% inflacji. Wiele prominentnych korporacji wyzyskiwała biednych i korzystając z obecnej sytuacji nie liczyła się ze swoimi pracownikami. Rosło niezadowolenie społeczne którego efektem było w późniejszym czasie ukształtowanie się ruchu terrorystycznego.
Renato Curcio (student z konserwatywnej rodziny katolickiej) na II roku studiów zmienił swój światopogląd. W obliczu krzywd jakie dostrzegał, zafascynował się ideą komunizmu maoistowskiego. Ze swoja żona Margheritą Cagol i przyjacielem Silwano Giotto założył organizację, która to miała angażować się w życie społeczne. Jego inicjatywa nie była zbyt wyrazista. W Chiavari doszło wkrótce do spotkania Renato Cursio i Giuseppe Orsi. Orsi był jednym z twórców programu opartego na walce z „niesprawiedliwością społeczną” poprzez partyzantkę miejską. 20 października 1970 obaj panowie założyli, najsłynniejszą włoską organizacje terrorystyczną, Czerwone Brygady. Pierwsze akcje terrorystyczne polegały na niszczeniu samochodów prominentnych firm o dużym kapitale. Ich program polegał na likwidacji burżuazji. Uważali że podział zysku wytwórczego był niesprawiedliwy (bo nie równo podzielony) dla narodu. Pierwszy zamach bombowy dokonano w styczniu 1971 roku. Podłożono ładunki wybuchowe pod samochody transportowe z ogumieniem Pirelli. W marcu dokonali porwania na jednym z szefów wielkiej korporacyjnej firmy Siemens -Machiariniego.
Pod koniec marca 1972 roku Czerwone Brygady wysłały do agencji prasowej swój apel za zdjęciem kolejnej porwanej ofiary. Przedstawili również swój plan działania. Zapowiedzieli wyroki śmierci na skompromitowanych politykach. Kolejnymi celami organizacji miały stać się koncerny Alfa Romeo, Fiata etc.
Pierwszym porwanym przedstawicielem władzy był Mario Sossi. Był to prokurator za którego uwolnienie żądano wypuszczenie z więzień swoich pobratymców. Czeronym Brygadom nie udało się tego wymusić na władzy a Cursio postanowił wypuścić Sossiego na wolność. W 1974 dokonano kolejnego znaczącego porwania. Tym razem ofiarą organizacji stał się producent win, Victor Gancia. Władza włoska postanowiła go odbić z rąk terrorystów. Akcja się udała jednak w jej trakcie zginęła małżonka Renato Cursio.
Organizacja była wspierana pieniężnie przez STASI i KGB. Bułgarski wywiad współpracował także z terrorystami.
Ciekawym epizodem w historii Czerwonych Brygad jest postać Giangiacomo Feltrinellego, miliardera który wspierał tą organizację. Ten medialny potentat, przyjaźnił się on z Fidelem Castro i Che Guevarą. Miał on ciemne powiązania ze świadkiem mafijnym. Był podejrzewany o z finansowanie i zlecenie zabójstwa mordercy Che Guevary, płk Roberto Quintanilli w Hamburgu. Zabójstwa dokonała rzekomo Monika Ertl, która zastrzeliła Quintanillego z broni należącej do Feltrinellego…
Czerwone brygady się radykalizowały. Prowadzili działania okulawiania funkcjonariuszy państwowych (policji, prokuratorów etc.). Okulawianie polegało na strzelaniu ofiarą w kolano. 16 marca 1978 r. dochodzi do najbardziej spektakularnego porwania terrorystycznego ostatniego ćwierćwiecza - porwany zostaje wybitny polityk chadecki Aldo Moro. Dramat trwa do 9 maja, kiedy znalezione zostają zwłoki A. Moro w bagażniku samochodu. Zaraz po tym wydarzeniu jednak powywieszano i porozklejano plakaty dotyczące wychwalenia i pamięci umęczonego premiera. Akcję tą przeprowadzili chadecy. Co się okazało z biegiem czasu, plakaty te zostały wyprodukowane grubo przed śmiercią Aldo Moro. Istnieją wiec podejrzenia ze Czerwone Brygady nie dokonały zabójstwa ze swojej inicjatywy…
Od czerwca do września dokonano wielu zamachów bombowych i podpaleń samochodów. 28 września zabity został dyrektor fabryki "Lancia" P. Coggiol, w październiku giną funkcjonariusze sądownictwa Padella i Tartaglione. 15 grudnia Czerwone Brygady zabijają 2 turyńskich policjantów i mediolańskiego finansistę G. Ginocchiego. W sumie od uprowadzenia Aldo Moro do marca 1979 roku dokonano 2365 akcji terrorystycznych.
Po tych wypadkach organizacja rozpadła się w wyniku ostrych działań policji i prokuratury.
Czerwone Brygady szybko się odrodziły bo już na początku 1979 roku. Już 29 stycznia zamordowany zostaje sędzia Alessandri prowadzący śledztwo w sprawie autonomistów. Tylko w Padwie w pierwszym kwartale tego roku autonomiści dokonali 50 zamachów bombowych, w Palermo zabity zostaje regionalny przewodniczący DC, w Mediolanie - trzech policjantów, podczas napadu na instytut ekonomiki produkcji terroryści przestrzeliwują nogi 10 osobom. Ogółem rok 1979 przynosi 2150 akcji terrorystycznych, które spowodowało śmierć 40 osób i ciężkie rany 54.
Czerwone Brygady bardzo się zradykalizowały. Było to spowodowane napływem „świeżej krwi” która to często działała wbrew jakimś ogólnym założeniom i wcześniej wyznaczonym celom przez organizacje. Działali często na pokaz z różnych pobudek, także po to, by dodać sobie splendoru. W lipcu 1979 roku do redakcji lewackiego pisma "Lotta Continua" dotarł dokument, którego autorzy - opozycyjna frakcja Czerwonych Brygad - krytykowali kierownictwo Brygad za awangardyzm, militaryzm i nieumiejętność nawiązania kontaktu z masami. Kierownictwo odpowiadało represjami na wewnętrzną opozycję, np. w maju tego roku na skutek denucjacji policja aresztuje opozycyjnych czerwono brygadzistów Valerio Morucciego i Adrianę Faranda.
W latach 1979-1980 przewaga w Czerwonych Brygadach należała do "ortodoksów" - świadczą o tym zabójstwa licznych karabinierów i sędziów (ale również komunistycznego działacza związkowego w Genui!). Np. w lutym w Rzymie ginie V. Bacheleta, członek Najwyższej Rady Sądownictwa. 16 marca w Salerno zamordowano sędziego N. Giacumbi, w dwa dni później sędziego G. Minervi w Rzymie, a następnego dnia ofiarą (w Mediolanie) pada sędzia śledczy G. Galli. Tylko w pierwszym kwartale 1980 roku dokonano 140 zamachów, ogółem w ciągu tego roku z rąk terrorystów ginie 115 ludzi. . Z kolei rezolucja strategiczna z października 1980 roku głosząca konieczność "powrotu na grunt społeczny" świadczy o przechyleniu się szali na stronę zwolenników "ruchu masowego". Potwierdzać to zdawałoby się porwanie sędziego d'Urso 12 grudnia tegoż roku (typowy przykład wymuszania przy pomocy terroru reform społecznych), ale już 31 grudnia znowu dają o sobie znać "ortodoksi", którzy mordują gen E. Galvaligiego, odpowiedzialnego za walkę z terroryzmem.
Aresztowany 19 lutego 1980 roku dowódca kolumny turyńskiej Patrizio Peci po 50 dniach wiezienia załamuje się. Jego zeznania pozwalają policji rozbić zarówno kolumnę turyńską, jak i dowodzoną przez Ricardo Dura kolumnę genueńską (w 1980 roku władze aresztują 364 terrorystów); pomagają też w rozpracowaniu dyrekcji strategicznej Czerwonych Brygad. Opinia publiczna poznaje nazwiska porywaczy i zabójców Moro: Enrico Triaca, Giovanni Lugnini, Gabriela Martini, Mario Moretti, Antonio Martini, Teodor Spadacini. 4 kwietnia 1981 roku przywódca Czerwonych Brygad – Moretti, zostaje aresztowany. 17 grudnia 1981 roku "ortodoksi" z kolumny weneckiej pod komendą Antonio Savasty porywają amerykańskiego generała J.L. Doziera, natomiast członkowie kolumny "2 Sierpnia" szturmują wiezienie w Rovigo i odbijają zeń 4 terrorystów. W 1982 roku udaje się odbić generała z rąk terrorystów przy pomocy oddziałów specjalnych Delta Force. To była ostatnia znacząca akcja Czerwonych Brygad. Organizacja została spenetrowana przez specjalne stworzone jednostki policyjne i w znacznej mierze rozbita.

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

drakonia.opx.pl