Choroba sieroca

Z pAmIęTnIkA nIeGrZeCzNeGo AnIołkA

Tak jak obiecałem opiszę to z czym się zmagam od urodzenia. Zaznaczyć muszę, że nie jest to łatwe, bo wstydzę się tego i bardzo mało osób wie o tym - wie o tym tylko najbliższa rodzina. Otóż od zawsze miałem pewne symptomy tej przypadłości lecz nie wiedziałem jak to się nazywa. Dopiero podsłuchując rozmowę pewnych osób z mojej rodziny po raz pierwszy usłyszałem nazwę - choroba sieroca. Wszystko zaczęło się już we wczesnym dzieciństwie ok. 20 tygodnia życia. Ciocia opowiadała mi, że jak leżałem w łóżeczku to kołysałem się na boki lecz gdy tylko przyłożyła rękę to przestawałem. Pierwsze świadome zetknięcie się z tym problemem pojawiło się w wieku lat 5. Pamiętam jak dzisiaj, spałem u babci i kołysałem się na boki podczas snu, a gdy się obudziłem dalej tak robiłem nie wiedząc czemu. Trochę jak automat, który wykonuje swój określony program. Z czasem kołysałem się świadomie w dzień, jak i nieświadomie w nocy. Na siedząco po turecku kołysałem się, a raczej skręcałem cały tułów razem z głową. Zawsze podczas tej czynności pojawiają się bardzo intensywne myśli i marzenia. W tych myślach mogę widzieć siebie szczęśliwego lub nieszczęśliwego. Mogę przeżywać silne emocje - prawdziwe szczęście, wtedy się uśmiecham lub prawdziwy smutek i wtedy płaczę. Obecnie ta czynność bardzo wyewoluowała. Potrafię być w takim ruchu nawet do kilku godzin bez przerwy, myślę wtedy że mam wielu przyjaznych ludzi przy sobie i jestem wtedy bardzo szczęśliwy. Muzyka jakoś uwalnia we mnie ten ruch kołyszący. Wykonuję ten ruch kołyszący także przed snem bo tylko wtedy mogę usnąć, a w przeciwnym razie całą noc będę się wiercił. Zauważyłem, że robię to wtedy gdy pojawiają się silne emocje - pozytywne lub negatywne. Oczywiście musi być jeden warunek: muszę być sam. Chociaż teraz zauważyłem, że potrafię to robić przy najbliższych. Zdarza mi się czasem wprowadzić w trans gdy robie to przed spaniem - mogę powiedzieć, że wykonując ten ruch usypiam siebie samego. Ruch kołyszący pojawia się także podczas oglądania telewizji. Kołysząc się jestem jakby reżyserem swojego życia i wszystko jest idealne oraz wspaniałe. Ale niestety są skutki uboczne wykonywania tego ruchu. Nieraz kark mnie boli po kilku godzinach kołysania się ale nie mogę przestać mimo to, bo jest to bardzo przyjemne doznanie. No i najważniejsze to ograniczenie życia realnego. Zdaję sobie sprawę z tego, że te wymyślone życie zastępuje mi te życie realne. Tylko, że gdy kończę to robić wtedy nastepuje smutne zderzenie z rzeczywistością - czuję się jak zawieszony w próżni, jak zamrożony. Czasem mam wrażenie, jakby czas dla mnie zatrzymał się w miejscu wiele lat temu. Wydaje mi się też, że nauczyłem się w ten sposób myśleć - to tak jakbym myślał tylko wtedy, gdy wykonuje ten ruch. Kiedyś próbowałem ograniczać te kołysania ale wtedy z moim ciałem działy się dziwne rzeczy. Będąc kilka lat temu na terapi opowiadałem o tym ale jakoś nikt nie przywiązywał do tego wagi. Jestem ciekaw czy ktoś ma coś podobnego do tego co tu opisałem. Ja też trochę na ten temat szukałem informacji w internecie i już coś nie coś wiem.
Do końca nie wiem czy to co nazywam chorobą sierocą do końca dotyczy mnie. Ja znalazłem stronę na której ludzie opisują to co robią i odczuwają, po przeczytaniu tych opisów czułem się tak jakbym sam to pisał. Znalazłem pewny opis tego co chyba mnie dotyczy stereotypia
Tutaj znajduje się opis tej choroby: choroba sieroca

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

drakonia.opx.pl