Ayrton Senna

Z pAmIęTnIkA nIeGrZeCzNeGo AnIołkA

Dzisiaj mija kolejna rocznica tragicznej śmierci największego kierowcy wyścigowego wszech czasów. 1. maja 1994 roku na torze Imola w San Marino, brazylijski geniusz uderzył przy prędkości ponad 200 km/h w betonową bandę zakrętu Tamburello. Była to największa tragedia w historii F1, po której wyścigi te zmieniły się w sposób gigantyczny. Był to przełomowy moment w świecie F1. Niestety dopiero po tak wielkiej tragedii władze FIA zdecydowały się wprowadzić niezbędne zabezpieczenia w bolidach, przebudować przestarzałe i niebezpieczne tory, postawić zdecydowanie i stanowczo na bezpieczeństwo kierowców, które do tego momentu było sprawą trzeciorzędną. Można by powiedzieć, choć zabrzmi to fatalnie, że śmierć Senny nie poszła na marne, bo od tamtego feralnego 1. maja 1994 roku, w F1 nie zginął do dzisiaj na torze żaden kierowca wyścigowy, bolidy stały się na tyle bezpieczne, że nawet tak dramatyczne wypadki, jak pamiętna kraksa Kubicy nie są w stanie odebrać życia tym ludziom. Ale niestety ciśnie się nieustannie pytanie, dlaczego o życiu kierowców zaczęto myśleć dopiero po tak wielkiej tragedii, czy potrzebna była śmierć dwóch zawodników w jednym wyścigu (oprócz Senny, na Imoli dzień wcześniej, podczas kwalifikacji zginął austriak Roland Ratzenberger), żeby władze F1 zwróciły uwagę na ten problem?

Nad tamtym wyścigiem na Imoli ciążyło chyba jakieś fatum. Nie jestem osobą przesądną, ale jak spojrzy się na ciąg wydarzeń, które miały miejsce w przeciągu trzech dni Grand Prix, to można odnieść wrażenie, że Imola dawała znaki, aby wyścig się nie odbył, aby go odwołać. Pierwszego dnia podczas treningu fatalny wypadek miał Rubens Barichello, przyszły jak się wówczas wydawało następca Senny. Cudem uniknął on śmierci, trafiając do szpitala prosto z toru. Następnego dnia doszło w końcu do tragedii, w wyniku której podczas kwalifikacji zginął również młody kierowca Roland Ratzenberger. To jednak nie odstraszyło organizatorów, którzy bez wahania podjęli decyzję o przeprowadzeniu zawodów następnego dnia, mimo protestów niektórych zawodników (m.in. Senny). Wyścig rozpoczął się oczywiście od kraksy, która spowodowała pojawienie się na torze Safety Car (samochód bezpieczeństwa), co przerwało wyścig na pięć okrążeń. Według wielu osób to właśnie byłą przyczyna wypadku i śmierci Senny, ponieważ opony w bolidach straciły odpowiednią temperaturę w wyniku niskiej prędkości jaką wymusił Safety Car i co za tym idzie zmniejszyło przyczepność, przez co Senna wypadł z toru i uderzył w bandę. Hipotez jest więcej i do dziś nie ustalono przyczyn wypadku Ayrtona Senny, a także przyczyn jego śmierci. Nie wiadomo czy zmarł na torze, czy jak twierdzili organizatorzy dopiero w Bolońskim szpitalu (gdyby zmarł na torze, wyścig musiałby się zakończyć, a tymczasem trwał dalej, dzięki czemu organizator nie poniósł strat finansowych). To jest kolejna hańba, na którą trzykrotny mistrz świata nie zasłużył, a za którą świat F1 wstydzi się do dziś.

Senna i Ratzenberger ponieśli moim zdaniem w pewnym sensie śmierć męczeńską, gdyż stali się ofiarami pogardy jednych ludzi dla cudzego życia. Oczywiście nikt nie kazał im wsiadać do tych maszyn, ale oni to kochali, nie wyobrażali sobie życia bez F1, Senna wielokrotnie podkreślał, że bardzo boi się śmierci i myśli o niej nieustannie, ale tak bardzo kocha wyścigi, że nie jest w stanie z nich zrezygnować. Nie da się ukryć, że jego śmierć zapobiegła śmierci wielu innych młodych kierowców wyścigowych, którzy mogą cieszyć się tym wspaniałym sportem, bez tak wielkich obaw o własne życie.

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

drakonia.opx.pl